हेमा भट्ट भदौ ४
कञ्चनपुर, श्रावण २२ – कृष्णपुरको बिहान, सूर्यले पहेँलो किरण फ्याँक्दा पनि शुक्लाफाँटा आरक्ष पीडित परिवारहरूको मनमा अझै घनघोर अँध्यारो थियो। वर्षौंदेखि आफ्नो घरबार र पहिचान गुमाएका यी परिवारहरू न्यायको आशामा रिले अनशनमा बसेका छन्।
२०५८ सालमा आफ्नो विस्थापित जीवन सुरु गरेका यी परिवारहरूका आँखामा समयको पीडा झल्किन्छ। बालबालिकाले खेल्ने खुला मैदान गुमाएका, बुढाबुढीहरूले आफ्नो जीवनको अन्तिम आश्रय गुमाएका, ती सबै क्षणहरूको स्मरण उनीहरूको अनुहारमा देख्न सकिन्छ। उनीहरूको हातमा थामिएको झन्डा र आवजले एउटा मात्र कुरा भन्न खोज्छ – “हामीलाई हाम्रो अधिकार र बसोबास दिनुहोस्।”
शुक्लाफाँटा आरक्ष पीडित केन्द्रीय समिति र विभिन्न टोलसमूहका प्रतिनिधिहरूले कृष्णपुर नगरपालिका र वडा कार्यालयहरूमा निवेदन बुझाए। निवेदनका शब्दहरू सरल भए पनि भावनामा भारी थिए:
“हामी विगत लामो समयदेखि यहाँ बस्दै आएका छौं। राज्यले पटक–पटक आश्वासन दिए पनि हाम्रो पीडा अझै समाप्त भएको छैन। हामीले केवल न्याय र स्थायी बसोबासको माग गरेका छौं। हाम्रो आवाज नसुनेमा शान्तिपूर्ण आन्दोलन अझ व्यापक हुनेछ।”
रिले अनशनमा बसिरहेका वृद्धको मुखबाट झरेको हावासँगै अनुभव गर्न सकिन्छ जीवनभरको संघर्ष। उनीहरूको छातीमा बोकिएको पीडा केवल शब्दमा सीमित छैन, यो उनीहरूको हरेक सासमा छ। जवानहरूको आँखा भरिएका छन् आशा र संघर्षले। नानीहरूको हातमा राखिएको सानो झन्डाले पीडितहरूको साझा सपना देखाउँछ – आफ्नै घर, आफ्नै छानो, आफ्नो पहिचान।
स्थानीय समुदाय, युवा समूह र सामाजिक संघसंस्थाले उनीहरूको समर्थन गर्दै न्यायको आह्वान गरेका छन्। जनता आउँछन्, हेर्छन्, तर राज्यको सुनुवाइ अझै बाँकी छ। पीडितहरूले चेतावनी दिएका छन् – यदि न्याय प्राप्त भएन भने चक्काजाम र व्यापक आन्दोलनका लागि उनीहरू तयार छन्।
यो अनशन केवल विरोधको प्रतीक मात्र होइन, यसमा पीडितहरूको आँसु, आशा, संघर्ष र मानवताको आवाज झल्किन्छ। शुक्लाफाँटा आरक्ष पीडितहरूको कथा अब केवल कृष्णपुरको सीमामा सीमित छैन, यो सम्पूर्ण कञ्चनपुर र देशभरिका मनमा गहिरो छाप छोड्नेछ।
जहाँ आकाशमा घना बादल घुमिरहेका छन्, त्यहाँ सडकमा बसिरहेका यी पीडितहरूको आँसुले न्यायको किरण खोजिरहेको छ। उनीहरूको यो संघर्ष, यो अनशन, केवल आफ्नो अधिकारको लागि होइन, सिङ्गो समुदायको लागि चेतना र परिवर्तनको संदेश पनि हो।
