कञ्चनपुर – आइतबार राति।
आकाशले लगातार आँसु झारिरहेको थियो। भीमदत्त नगरपालिका र दोधारा चाँदनी नगरपालिकामा पसलका ढोका बन्द भए, तर घरका ढोकाभित्र आतंक पस्न थालिसकेको थियो।
नदी त कहिल्यै यति क्रुद्ध देखिएको थिएन। जोगबुढा नदीको प्रचण्ड उफ्राइले रामपुरे र जर्गा टोलका घरहरु क्षणभरमै डुबायो। आँगनमा रोपिएका फूलहरू, भित्तामा टाँसिएका तस्वीरहरू, भान्साको ढुंगामाटो, सबैलाई पानीले अपमान गरेजस्तो गर्यो। करिब ७० जनाले एकैछिनमा “घर” भन्ने शब्द गुमाए। उनीहरूलाई नजिकैको विद्यालयमा सुरक्षित राखियो—तर विद्यालयका कक्षाहरूले पनि पीडितहरूको रुवाइ धान्न सकेनन्।
पटराखल्ला पनि चुपचाप रहेन।
१५ घरमा पस्दै आएको पानीले ५५ जना परिवारलाई आफ्नै गोठ, आफ्नै कोठाबाट उखेल्यो। जमुना आधारभूत विद्यालय अब केवल पढाइको थलो रहेन, यो आँसु, त्रास र अनिश्चित भविष्यको अस्थायी आश्रय बन्यो। भीमदत्त–११ भुजेलामा पाँच घर डुब्दा त्यहाँ पनि करुण कथाको अर्को पाना थपियो।
“डुबानमा परेका सबैलाई सुरक्षित स्थानमा सारिएको छ,”
प्रहरी नायब उपरीक्षक सागर बोहरा भन्छन्। उनको स्वर कर्तव्यनिष्ठ लाग्छ, तर आँखामा चिन्ता लुकाइएको छैन। किनभने नदी अझै गर्जनमै छ।
अविरल वर्षाले महाकालीलाई उग्र बनाएको छ। आज यसको बहाव १ लाख ४० हजार २५० क्युसेक नाघेको छ—यो केवल संख्यामा होइन, भयको गहिराइमा मापन गर्नुपर्ने आकडा हो। शारदा ब्यारेएज सवारी–साधनको आवागमन रोकिएको छ, किनभने जब नदी यति उफ्रिन्छ, मान्छेहरूको यात्रा भन्दा ठूलो यात्रा पानीकै हुन्छ।
महाकाली किनारमा उभिएका मानिसहरूको अनुहारमा समान प्रश्न छ—कति घर अझै बग्ने छन्?कति सपनाहरूलाई यो नदीले गिलासभर पानीझैँ सजिलै छ्याप्ने छ?”
यो केवल बाढी होइन, जीवनको असहायतालाई उजागर गर्ने क्षण हो। नदीले हामीलाई सम्झाइरहेछ—मान्छेले धेरै कुरा जित्न सक्छ, तर प्रचण्ड पानीको लहरले जब बस्तीमा पस्छ, त्यहाँ केवल त्रास, आँसु र एक–अर्काको हात समातेर बाँचेको आत्मबल मात्र बाँकी रहन्छ।
